Książka opowiada historię dziewczyny, która w okresie dorastania staje się medium.
Wrocław, rok 1908, piętnastoletnia Erna Eltzner słabnie i traci przytomność. Po wizycie lekarza i należytym wypoczynku wyznaje matce, iż w trakcie jednego z obiadów zauważa ducha. Niedługo później, słyszy głosy. Matka pełna ekscytacji zdaje relację przyjacielowi rodziny, który w pewnym sensie uważa się za znawcę tematu, ponieważ jego siostra również jako młoda dziewczyna posiadała dar widzenia istot z innego wymiaru.
Od tego momentu w życiu E.E. dochodzi do zmian, nie tylko dnia codziennego, ale przede wszystkim duchowych. Dziewczyna sama stara się zrozumieć, co tak właściwie się z nią dzieje. Otaczana jest osobami, które wydawałoby się próbują jej w tym pomóc. Niestety nie da się ukryć, iż jednak ciekawość i chęć tworzenia, czy też uczestniczenia w czymś nowym, nieznanym odgrywa główną rolę.
Uważam, że autorka za mało uwagi poświęca głównej bohaterce. Nie ma możliwości dokładnego odkrycia i poznania tego, co siedzi w głowie młodej E.E. Mogę jedynie domyślać się, iż jest to celowy zabieg, gdyż zakończenie książki nie jest jednoznaczne, co niestety prowadzi do pewnego rodzaju rozczarowania.
Niestety ze wglądu na ten fakt, moja ocena w stosunku do całej powieści spadła dość drastycznie. Należy jednak pamiętać, zdolności pisarskie Tokarczuk są świetne. Autorka potrafi zachęcić do dalszego czytania, poznawania świata i historii dziewczyny.
Osobom, które nie miały wcześniej styczności z książkami Tokarczuk, polecam. Szkoda by było nie poznać początków twórczości autorki. Jej opowiadania, zgłębiania się w postacie, opisy otoczenia, wyciąganie odpowiednich i ciekawych wniosków jest kwintesencją naszej podróży czytelniczej.
